33. A miało być tak pięknie ... A te­raz siedzę nad prze­paścią na końcu świata i nie wiem co dalej...

*O.Kingi*

Przebudziłam z lekkim bólem głowy. Przecież dużo nie wypiłam wczoraj. Już boję się co będzie z innymi. Wstałam cicho z łóżka ponieważ Paul'a obok spał jak niedźwiadek więc nie miałam ochoty ich budzić. Wzięłam zestaw na dzisiaj i poszłam z nim do łazienki . Szybki zimny prysznic orzeźwił mnie mocno, ubrałam się w to :

I zeszłam na dół. Postanowiłam zrobić wodę z cytryną . Stop ! Dużo wody z cytryną . Zrobiłam chyba z trzy dzbanki wody , i postawiłam je na stoliku. Godzina 10 wybiła na zegarze, więc postanowiłam powoli obudić Paul'a.  Siadłam obok śpiącego Paul'a i przypatrywałam mu się. Dlaczego akurat mnie wybrał ? Przecież równie mógł zostać ze swoją żoną albo znaleźć inną. Ale wybrał mnie i chyba się z tego cieszę. 

- Cześć kochanie - powiedział Paul czym mnie trochę wystraszył. Nawet nie zauważyłam jak się zbudził. 

- O , cześć - pocałowałam go . - Kacyk jest ? - spytałam z przymrużeniem oka.

- Troszeczkę. 

- To chodź na dół , zrobiłam dużo soku z cytryną. Podobno dobry na kaca jest.

- Okej. 

Poczekałam chwilę aż Paul się ubrał i razem trzymając się za ręcę zeszliśmy na dół. Weszliśmy do kuchni, a na blacie nie było śladu po dzbankach, rozejrzałam się dokładniej po kuchni. Dzbanki leżały już opróżnione na stole. No tak. Wojsko wstało. 

- Przygotowałam 3 dzbanki , a już zostały opróżnione. - westchnęłam i zaczęłam robić dla Paul'a. 

- Dobrze  , że dzisiaj wszyscy jadą . Samoloty mają wieczorem. - westchnął Paul.

- Może zadzwoń jak Russ sie czuję ? - posłałam mu uśmiech. 

- Właśnie dziwi mnie to że jeszcze nie zadzwonił. Zawsze jak gdzie leciał bądź jechał dawał znak że dojechał, a tu nic. Chyba pójdę zadzwonić i upewnię się czy wszystko jest ok.

- No idź idź . - pognałam Paul'a,  a ten poszedł zadzwonić.

- Cześć Kinga - do pokoju kuchni weszła Olga. O ! Idealna sytuacja żeby sobie porozmawiać. 

- Jak możesz tak spokojnie to mówić ? - naskoczyłam na nią. Może trochę za szybko, ale chciałam mieć to za sobą. 

- O co Ci chodzi ? - udawała głupią, albo nią serio jest. Wiem że to moja siostra i może nie powinnam tak na nią myśleć, ale teraz to było wskazane.

- O twoje głupie zachowanie. Jak możesz się bawić jego uczuciami ?  Powiedz mi jak ? 

- Normalnie. Nie obiecaływałam mu że będę jego dziewczyną, tylko on się spytał czy pójdzie ze mną na sylwka, no i się zgodziłam. Ale ja mu nic nie obiecywałam na litość Boską. 

- Ale wiesz że on teraz cierpi , i to przez Ciebie ? - nie byłam zbytnio cierpliwą osobą , więc szybko się denerwowałam. 

- Wiem, ale co ja poradzę że nie mogę się zdecydować na jednego ? 

- To powiedz mu że nigdy nie będzie miał u Ciebie szans i daj mu wreszcie spokój, zrozumiałaś ? 

- Dobra powiem mu to dziś . I przestań mnie się czepiać, ty też święta nie jesteś - wytknęła mi i wyszła . Święta nie jestem ? Co ona miała na myśli. ? W tej samej chwili wszedł Paul . Był jakiś blady. 

- Russ miał wypadek - tyle zdążył powiedzieć i wyszedł. Wypadek ? Poszłam za nim . 

- Jadę do szpitala, chłopaki jak się ogarną też pojadą , jedziesz ze mną ? 

- Oczywiście. 

Nie wierzyłam w to że on mógł mieć wypadek, Przez wczorajszy wieczór zdążyłam go polubić, mimo tego że nie miał humoru.  Boże jak to się mogło stać ? Przecież nic nie pił, fakt był przygnębiony ale to miało być tego powodem ? Nie wierzę . Po 5 minutach byliśmy już pod szpitalem. Spytaliśmy recepcjonistkę gdzie możemy go znaleźć. Powiedziała nam ale zakazała nam  tam wchodzić. Zignorowaliśmy ich i pobiegliśmy na wskazane miejsce. Stanęliśmy przed salą, już mieliśmy tam wchodzić, gdy z sali wyszedł lekarz.

- Co z nim ? 

- Państwo z rodziny ?

- Nie, ale proszę nam powiedzieć. To ważne . Jak on się czuję ? 

- Przykro mi nie mogę. - i odszedł . 

Paul bezradny opadł na krzesło, a ja zawtórowałam. 

- Dzwoniłeś do jego rodziców ? - zapytałam, iż wiedziałam że tego nie zrobi nikt oprócz nas. 

- Nie. Ale zaraz to zrobię. - wstał i odszedł na chwilę na bok. Jego rodzina powinna o tym wiedzieć pierwsza. Wstałam z krzesła i zaczęłam krzątać się po korytarzu. Nie lubiłam być w szpitalu, nie przepadałam tu przebywać. Wszędzie białe ściany, cicho , czasami pusto, ten zapach . Dziwnie się tu czułam. 

- Dzwoniłem - podszedł do mnie Paul. 

- I co ? 

- Przylecą pierwszym samolotem. 

- To dobrze. - nagle z sali wybiegła pielęgniarka. Pobiegła gdzieś, i zaraz wróciła z lekarzami. 

- Co się dzieje ? - próbowałam popytać lekarzy.

- Nie teraz , proszę pani. - pobiegli do sali , trzaskając za sobą drzwiami. 

Po chwili wyszedł z nich lekarz.

- On umiera. Ma mało czasu, prosi o spotkanie  z Kingą. 

- To ja . 

- Proszę - uchylił mi drzwi. 

Weszłam do sali . Russell leżał na łóżku , całkiem blady, z bandarzem na głowie, ciężko oddychał.

- Russ. - podeszłam do niego i złapałam go za rękę. 

- Kocham Cię. - zdążył wyszeptać i zamknął oczy. 

Moje oczy zaszkliły się. To nie może być prawda !

- Russ..- zaczęłam nim szerpać , ale on nie reagował. Wybiegłam z sali i od razu wtuliłam się w Paul . 

- On nie żyje ! Rozumiesz ? Nie żyje ! 

Paul do siebie przytulił mocniej . 

Właśnie umarł człowiek, który mnie kochał . 

---------------------------------

 Dodaję smutny , ale dodaję :)

Zaskoczeni ? Chyba tak . :)

Rozdział dedykuję Natalii, mojej przyjaciółce która również jak ja obchodzi dzisiaj urodziny <3 kochana="" najlepszego="" p="">

Pozdrawiam wszystkich :)

7 komentarzy = kolejny rozdział :)